Conflictmanagement
Iedereen ergert zich af en toe. Privé of in het werk, we maken het allemaal regelmatig mee. Spannende tijden leiden tot meer spanning in werkrelaties. Tegelijk hebben we niet geleerd om te gaan met spanningen. Daardoor zijn we geneigd precies dat te doen wat niet werkt. Voor je het weet heb je een conflict. Het wordt steeds belangrijker om conflicten en irritaties te normaliseren tot gedrag dat 'gewoon' is en niet ongepast. Ik schrijf onregelmatig over actuele thema's rond spanning en conflict
dinsdag 12 september 2023
Ruzie bij Ajax: Steijn eruit of Mislintat?
woensdag 9 februari 2022
Grensoverschrijdend gedrag afkeuren helpt niet ...
Twee weken geleden was de uitzending van BOOS over grensoverschrijdend gedrag bij The Voice. Iedereen haast zich om te verklaren dat hij (meestal hij) aan de goede kant staat en er ook erg van geschrokken is. En dat is ongetwijfeld vaak ook waar. Tegelijk merk ik dat ik gepuzzeld ben door sommige reacties die illustreren hoeveel erger het eigenlijk is. Zo zei John de Mol de dag na de uitzending:
"Gisteravond ben ik me rot geschrokken van
alle reacties op het beantwoorden van de vragen bij BOOS. Ik snapte werkelijk
niet waarom vrouwen boos zijn over mijn woorden in plaats van op de daders van
seksueel grensoverschrijdend gedrag. Vanmorgen werd ik nog eens extra geraakt
door een advertentie in de krant. Direct daarna ben ik in gesprek gegaan met
een aantal vrouwen uit het bedrijf, die achter deze advertentie staan, om deze
boosheid en teleurstelling te begrijpen.”
Vast goed bedoeld, maar minimaal onhandig hoorde ik mensen zeggen. Zijn verklaring ging verder:
John de Mol: “Ik heb onbedoeld de indruk gewekt
de schuld bij vrouwen te leggen”
"Ik heb vooral geluisterd en begrijp nu
dat, in tegenstelling tot mijn goede intentie, ik voorbij gegaan ben aan het
feit dat ik daarmee volledig onbedoeld de indruk heb gewekt de schuld bij
vrouwen neer te leggen. Het is mij duidelijk geworden dat vrouwen zich niet
zullen melden als de cultuur in een bedrijf niet als veilig genoeg wordt
ervaren”
De demonstratie van macht die onbenoemd blijft, geeft mij het gevoel dat het allemaal veel erger is dan het al lijkt.
John de Mol spreekt als een toeschouwer die geen verantwoordelijkheid
draagt voor een cultuur waarin individuen zich ongepast gedragen. Hij krijgt in zijn bedrijf weinig tegenspraak, hij bepaalt alles tot op de kleur van de jurk van deelnemers in zijn tv-programma's. Zo creëerde
hij een cultuur waarin tegenspraak weinig plek krijgt: een kenmerk van een
onveilige cultuur, een setting waarin je niet snel met ongemakkelijke
onderwerpen naar voren durft te treden. Kortom, John de Mol staat er niet
buiten, maar is een belangrijke speler die zelf een onveilige cultuur heeft
gecreëerd. Hij is dus medeverantwoordelijk.
Marc Overmars: “Ik realiseerde me niet dat ik grenzen heb
overschreden”
Deze week kwamen de onthullingen over Marc Overmars. Iemand die werd geprezen om de geweldige rol die hij heeft gespeeld bij Ajax. Tegelijk had hij niet (meer) helder wat 'normaal' gedrag was. Hij zei: “Ik schaam me kapot. Vorige week werd ik geconfronteerd met meldingen over mijn gedrag. En hoe dit op anderen is overgekomen. Helaas realiseerde ik me niet goed dat ik hiermee grenzen heb overschreden, maar dat werd me deze dagen wel duidelijk."
Hij realiseerde zich niet dat hij grenzen had overschreden. Zijn geweten had hem niet op het rechte pad gehouden. Over geweten schreef Hannah Arendt in de jaren zestig (naar aanleiding van het proces tegen Eichmann). Zij kwam tot de conclusie dat het geweten niet (alleen) bepaald wordt door een innerlijke waarde, maar wordt afgemeten aan wat normaal wordt geacht binnen het systeem waarbinnen iemand verkeert. Terug naar Overmars, doet dat vermoeden dat zijn gedrag binnen de cultuur en organisatie van Ajax minimaal werd gedoogd, als het al niet normaal werd gevonden.
Uit de publicaties van NRC en AD komt naar voren dat dit gedrag bij Ajax langere tijd heeft bestaan. In reactie gaf Ajax eerst aan de komende jaren meer aandacht te gaan besteden aan een veilig werkklimaat. Daar is twee dagen later aan toegevoegd dat Ajax het Instituut Sportrechtspraak (ISR) inschakelt om als onafhankelijk orgaan de gedragingen van Overmars te onderzoeken.
KNVB: “Helaas kunnen ook in de sportwereld machtsrelaties een rol spelen"
De KNVB volgde de dag na de bekendmaking van Ajax met een verklaring. Ook hierin klinkt een naïeve toeschouwershouding, die illustreert dat ook de KNVB haar verantwoordelijkheid niet helemaal begrijpt. De verklaring van de KNVB begint met de zin: "Als grootste sportbond van Nederland zijn wij ons ervan bewust dat helaas ook in de sportwereld machtsrelaties een rol kunnen spelen op de werkvloer."
Zijn we ons bewust dat machtsrelaties helaas een rol kunnen spelen op de werkvloer? Machtsrelaties zijn er. In alle organisaties. Ze spelen altijd een rol, ook op de werkvloer. De vraag is niet of ze er zijn en of ze een rol spelen, maar hoe mensen op een fatsoenlijke manier met hun machtspositie omgaan.
Macht is de mate van invloed die een persoon, bedrijf
of organisatie heeft op anderen. Als iemand macht heeft, doen andere mensen wat hen wordt opgedragen. Zo lang we macht niet accepteren als integraal onderdeel van samenwerken, blijven we het
benaderen als een 'fout' waar we vanaf willen. Dan plaatsen we overtredingen en machtsmisbruik buiten het systeem en duiden ze als afwijkingen van individuen. In zo’n setting is de gang
naar de vertrouwenspersoon of een ander intern kanaal ingewikkeld. Zo’n stap wordt
in een onveilige hiërarchische cultuur snel gezien als een zet in het machtsspel
en maakt het een persoonlijk risico voor het individu.
Wanneer we onderkennen dat macht inherent is aan samenwerken, kunnen we macht bespreekbaar maken. Dan kunnen we leren goed met macht om te gaan en wat we kunnen doen als het gebruik van macht vragen oproept.
In zo’n setting hebben kanalen om vragen en misstanden te melden een goede
functie. Vertrouwenspersonen kunnen dan ook volwaardig hun rol vervullen,
zonder door de interne cultuur klem gezet te worden. Dat vraagt een
cultuur waarin mensen zich veilig en op hun gemak voelen.
Edmondson: “Straf degene die de psychologische
veiligheid in gevaar brengt”
Amy Edmondson, hoogleraar Leiderschap aan Harvard, definieert psychologische veiligheid als een setting waarin iedereen het gevoel heeft dat hij of zij vrij en openhartig met elkaar van gedachten kan wisselen. Zij beschrijft een psychologische veilige cultuur als een context waar vragen stellen wordt gestimuleerd, waar mensen zich vrij voelen om ideeën te opperen en hun meningen en kritiek te uiten. Wie zich psychologisch niet veilig voelt, houdt liever zijn mond om niet de indruk te wekken dat hij of zij dom is of niet tegen zijn taak is opgewassen.
Voor het creëren van psychologische veiligheid, onderscheidt Edmondson drie aspecten. Het begint met werk anders te ‘framen’. Benadruk dat er gezamenlijk veel valt te leren. Zorg dat er ruimte is om fouten te maken en te experimenteren. Geef onzekerheid en twijfel een plaats. Versterk de intentie om samen doelen te bereiken.
Vervolgens is het belangrijk om structuren en processen te
ontwikkelen die openhartige en intensieve discussie vergemakkelijken. Stel
spelregels op om die discussie ondersteunen. Stimuleer een kritische en
onderzoekende opstelling.
Neem tenslotte iedereen serieus en ontwikkel luistervaardigheden.
En grijp in wanneer het toch misgaat en mensen de psychologische veiligheid in gevaar
brengen.
Voorkomen van grensoverschrijdend gedrag vraagt lange adem en is niet sexy …
Samengevat helpt het dus niet om alleen de uitwassen en de zichtbare overtreders te straffen. De aanstelling van Mariette Hamer als regeringsfunctionaris kan helpen. Vooral als zij zich niet alleen gaat richten op het opstellen van regels en protocollen en het verbeteren van mogelijkheden om misstanden te melden.
Het gaat waarschijnlijk pas echt veranderen als er ook aandacht komt voor preventie. Dat vraagt het op gang brengen van een beweging waarin het creëren van psychologische veiligheid en het volwassen omgaan met macht centraal staan. En dat is misschien geen sexy opgave, maar lijkt wel broodnodig om grensoverschrijdend gedrag te voorkomen.
maandag 31 januari 2022
7 tips voor Mark Rutte
Over Polarisatie, Idioten en Herstel van Vertrouwen
Omikron raast
door de wereld. Het nieuwe kabinet is begonnen. Het Corona-debat grijpt om zich
heen zoals het virus zelf: het besmet in hoog tempo steeds meer mensen. Premier Rutte ziet als belangrijkste opgave van de regering: herstel van vertrouwen en
herverbinden van groepen mensen. In dit blog kijk ik met de bril van mediator welke inzichten aanknopingspunten bieden om een uitweg te vinden
uit deze venijnige situatie.
1. Niks doen is ook een interventie: De spanning
loopt vanzelf op …
In het begin van de pandemie koos de regering met “50% informatie” een aanpak om de crisis het hoofd te bieden. Bijna iedereen voegde zich naar de nieuwe realiteit. Het waarom van de maatregelen werd toegelicht. De aandacht ging naar de maatregelen en de druk op de zorg. Naarmate de crisis voortduurde, nam de spanning toe. “Die constante dramatiek zorgt bij sommigen voor paniek. Anderen worden fatalistisch …. Ons gestel kan het nauwelijks aan zo lang in een stand van waakzaamheid te staan. Psychologisch is het moeilijk langer dan drie dagen alert te blijven” zegt Beatrice de Graaf hierover (Trouw, 21 mei 2020).
..ook
als je er geen aandacht aan schenkt.
Mensen
gingen op zoek naar informatie en vonden soms afwijkende waarheden. Anderen kregen
geen antwoord op vragen of vertrouwden de overheid niet. De aarzelingen
groeiden.
2. Steeds meer mensen haken mentaal af …
Vervolgens
veranderde het verhaal. Eerst hielp ventileren niet, later was het belangrijk. Mondmaskers
waren zinloos en werden later verplicht. Deze veranderingen werden beperkt uitgelegd.
De nadruk bleef liggen op het uitdragen van de inhoud van de nieuwe maatregelen.
Steeds meer mensen haakten mentaal af en werden stelliger in hun meningen over het 'zwalkende' overheidsbeleid.
… en geven daarmee een belangrijk signaal
Op het
schoolplein vertelde een vader van de week dat hij altijd braaf alle regels had
gevolgd, maar dat hij er nu ‘helemaal klaar’ mee was.
3. Al heb je geen begrip voor mensen, …
De regering bleef stoïcijns gericht op de inhoud met af en toe een sneer naar tegenstanders. (“Ik heb geen begrip voor mensen die geen prik willen”-Minister De Jonge, 6 januari 2022). Dit versterkte de polarisatie, steeds minder mensen voelden zich gehoord. Het afhaken van groepen mensen wordt een probleem als mensen radicaliseren en gewelddadig worden.
… toch telt ieder mens, ook 'idioten'
In reactie op de rellen zei premier Rutte dat hij het ziet als "puur geweld van idioten" (november 2021). Hij geeft de eigen achterban het signaal dat hij achter de politie, brandweer en ambulancemedewerkers staat. Op zich een belangrijke boodschap. Het afwijzen van geweld is 'moreel' okay. Tegelijk geeft Rutte de boodschap dat hij zich niet verplaatst in de demonstranten. Hij negeert de achtergrond en de voedingsbodem van het geweld. Zo vergroot hij de kloof en het wederzijds onbegrip. Hoewel hij zich neerzet als toeschouwer, bevordert hij met zijn opmerking de escalatie en is daarmee medeverantwoordelijk voor de escalatie.
4. Morele superioriteit “Ik ben okay, jij niet” …
Deze interventie maakt gebruik van schaamte als machtsmiddel vanuit een opstelling van morele superioriteit. Dat leidt tot nog meer boosheid. Het gaat er niet meer over dat mensen iets doen dat niet okay is, maar dat zij slecht zijn ('idioten'). Het betoog verschuift van ongepast gedrag naar het niet deugen van mensen. Degene die beschuldigd wordt, krijgt het stempel dat hij een slecht of minderwaardig mens is. Daar wordt niemand blij van. Dat zorgt voor verdere escalatie waar de actor zich niet verantwoordelijk voor voelt, want het was toch terecht wat hij zei? James Gilligan (hoogleraar psychiatrie, gespecialiseerd in geweld) omschrijft dit: "Schaamte gebruiken om slecht gedrag tegen te gaan, is als benzine gebruiken om een brand te blussen."
… gooit olie op het vuur
5. Je
bent zelf de belangrijkste speler …
Het is ook te begrijpen als een basale management fout. Je komt met elkaar niet uit een inhoudelijke vraag. Voor je het weet ontstaat een dynamiek waarin het over winnen en verliezen gaat. Partijen met minder (formele) macht typeren de situatie vanuit hun geschonden vertrouwen. De meer machtige reageert inhoudelijk en beschuldigt de minder machtige van tegenwerking. Daarmee zegt hij: we staan niet aan dezelfde kant. Dit roept de reactie bij de mindermachtige partij op: “Jullie willen er niet met ons uit komen en zien ons niet staan”. Zo raken partijen steeds minder geïnteresseerd in het verhaal van de ander en richten zich steeds meer op de eigen groep en het eigen verhaal.
… die de escalatie kan stoppen
Even later slaat het om in ‘jullie willen er uit komen ten koste van ons en zijn bereid daarvoor machtsmiddelen in te zetten’. De minder machtige partij zoekt naar mogelijkheden om tegenmacht te ontwikkelen. Alle redelijkheid raakt buiten beeld. Inhoud wordt niet meer neutraal waargenomen, maar ervaren als een actie om het eigen gelijk te bewijzen. Als het hier niet eindigt, gaan partijen elkaar zwart maken of demoniseren. “Dat is zo’n eikel, die luistert alleen naar geweld.” De ‘idioten’-uitspraak van Rutte sluit hierbij aan.
6.
Sterker nog: Jij draagt zelf bij aan de escalatie …
Een escalatie
stoppen begint als partijen de dynamiek van het conflict doorzien en beseffen
dat het conflict steeds erger wordt. Vanuit het inzicht dat je zelf hieraan
bijdraagt, kan je besluiten uit het destructieve patroon te stappen. Het meest
voor de hand liggend is het als de meer-machtige partij deze stap als eerste
zet. Makkelijk gezegd, maar niet eenvoudig uit te voeren.
… en hebt het stuur in handen
Het begint
ermee dat een van de partijen eerdere uitspraken terugneemt en aangeeft dat hij
erop vertrouwt dat de ander niet kwaadaardig is. “Je moet in dit stadium
kunnen zeggen: ik snap dat je geen slechte intenties hebt, maar ik ben het met
je oneens” (Glasl, 2021).
Het is heel lastig om in dit stadium zonder neutrale derde de escalatie te keren. Die
derde kunnen de niet betrokkenen zijn, een professionele partij of de zwijgende
meerderheid van burgers. Socioloog Harambam (Volkskrant, 2020) merkte op dat we
eigenlijk ‘pure mediation nodig hebben, samen in therapie, met 17 miljoen
mensen’.
7. Het is de hoogste tijd om de koers te verleggen …
Samen in
therapie is een drastische stap. In essentie gaat het er om dat je bereid bent te reflecteren
op de ontstane dynamiek en je eigen aandeel daarin. Van daaruit kan je beginnen
met herstel van vertrouwen door duidelijke afspraken te maken. De betrokkenen moeten
ook kunnen ervaren dat je je aan die afspraken houdt. Wanneer je deze afspraken
koppelt aan consistent en voorspelbaar gedrag, kan je geloofwaardigheid en betrouwbaarheid groeien.
… in een ongemakkelijk gesprek
Dit lijken me essentiële onderwerpen voor een ongemakkelijk gesprek met premier Rutte, waarin de plek der moeite wordt opgezocht. De berichten de afgelopen dagen onderstrepen het belang van dit gesprek. Anders gaan de nieuwe rellen niet alleen over de Corona-maatregelen, maar ook over het oppompen van extra gas in Groningen of de toeslagenaffaire. Het is dus echt de hoogste tijd om de spanning in het gesprek te zoeken. Anders blijft het bij een gratuite intentie om vertrouwen te herstellen, en dan wordt het alleen maar erger. Een echte, oprechte start maken met het herstel van vertrouwen vraagt durf om het ongemak op te zoeken en het vraagt lef om vol in het licht te stappen. Daar is het nu de tijd voor, de hoogste tijd.
woensdag 3 november 2021
Taal maakt meer kapot dan je lief is ...
Merk je dat mensen geïrriteerd reageren, terwijl je het goed bedoelt? Loopt de spanning op terwijl je juist dacht mensen te kalmeren? Dan is deze blog misschien iets voor jou. In dit blog beschrijf ik drie manieren om je boodschap over te brengen zonder de ander in de gordijnen te jagen. Anders gezegd: drie manieren om te zeggen wat jij van belang vindt en de ander daarin mee te nemen.
In veel taal zit strijd of tegenstelling ingebakken. Je hebt het over ambities, doelen, resultaten. Je zegt dat het voor jou gaat over wat je onder professionaliteit en integriteit verstaat. En passant meld je dat je een opbouwende opstelling zou waarderen.
Het klinkt misschien niet direct als strijd, je bedoelt het misschien niet zo. Tegelijk is je boodschap dat er iets ontbreekt. Ook in de mooie woorden die gaan over wat jij wilt bereiken, kan doorklinken dat het nu niet goed (genoeg) is. Dat overkomt jou en mij net zo goed als Mark van Bommel: je bedoelt het goed en misschien heb je inhoudelijk gelijk maar als je het niet in verbinding weet te brengen, wordt het knap lastig.
In die impliciete of expliciete boodschap schuilt het risico. Het kan worden opgevat als boodschap
dat het nu dus niet goed gaat en dat degene tegen wie je spreekt het niet goed
doet. Dat het zijn schuld is. En dat hoeft niet jouw bedoeling te zijn, maar
kan wel zo worden opgevat. De vraag is dan hoe je je boodschap anders kan overbrengen.
Hoe kan je zorgen dat die ander het niet als beschuldiging hoort, maar als uitnodiging
tot dialoog? Voor gezamenlijke doelen en ambities heb je die anderen hard
nodig. Dan helpt het niet als die ander de hakken in het zand zet.
Het helpt dan om te ontschuldigen.
De vermeende schuld of beschuldiging uit je taal te halen. Dat doe je door vanuit
jezelf, je eigen gevoelens of wensen te spreken, zonder de ander (impliciet) een verwijt te maken. Daarbij
helpt het om de reactie van de ander te onderzoeken en echt te proberen te
begrijpen. Dat vraagt van je om niet direct te reageren, maar eerst te proberen
de reactie van de ander in jouw woorden neutraal te herformuleren en toetsend
voor te leggen. Als je dat goed doet, voelt de ander zich gehoord. En dat is
wat iedereen graag wil: gehoord worden. Ook kan het helpen om je eigen
voice-over in te zetten, te delen wat het stemmetje in je hoofd jou vertelt. Dat
helpt om bespreekbaar te maken wat impliciet blijft en creëert openheid en
veiligheid in het contact.
Hieronder zet ik deze drie manieren
kort uiteen.
1.
Herformuleren
We zijn getraind in het benoemen wat
we missen of wat we niet goed vinden. We leggen de vinger op de zere plek. En
voor je het weet, ga je in reactie daarop nog eens uitleggen dat hij of zij het
niet goed heeft begrepen. Twee keer nee-taal. Van de ander en van jou. Nee-taal
zit ook verborgen in kleine woordjes als ‘onvoldoende’ of dat vind ik ‘geen’
goed plan.
Onder meningen en verwijten, liggen vaak
zorgen en emoties verscholen. Als je die onderzoekt, maak je de weg vrij om
samen te kijken wat voor de ander van belang is, in plaats van vast te lopen in negatieve boodschappen en discussies die daaruit ontstaan. Onderzoeken wat voor de ander belangrijk is, helpt om de spanning en de
strijd te verminderen. En zo kom je van nee-zeggen naar ja zeggen, van wat iemand
mist naar wat hij of zij belangrijk vindt. Dat is een goede basis om samen
verder te komen. Positief herformuleren helpt ook om niet voor de ander in te vullen wat
hij bedoelt of waarom hij reageert zoals hij doet. We vullen vaak voor elkaar
in wat de ander precies bedoelt, we kennen hem toch? Dat is geen probleem als de verhoudingen goed zijn. Soms begint juist het gedoe wanneer je het voor de ander invult zonder te checken. Het helpt dan om de reactie van de ander niet te
interpreteren, maar te herformuleren en te toetsen.
Herformuleren gaat er in essentie om de emotionele of negatieve reactie of boodschap van de ander te onderzoeken en echt te willen begrijpen. Dat vraagt van
jou om niet direct te reageren, maar eerst te proberen de reactie van de ander
in jouw woorden neutraal te herformuleren en toetsend voor te leggen. Dan kan
je checken of je de ander hebt begrepen. Zo kom je er ook achter wat de ander
wel wil in plaats van te horen wat hij vooral mist of afwijst. Om dit goed te
doen, helpt het je om hiermee te gaan oefenen.
Het voorbeeld illustreert hoe herformuleren werkt.
Broddelwerk Je werkt samen met
een collega aan een project, je hebt hem precies op tijd jouw bijdrage aangeleverd. |
|
Intentie |
Je bijdrage leveren
zoals afgesproken. |
Je
zegt |
"Alsjeblieft,
precies op tijd heb je hierbij mijn bijdrage.". |
Reactie: |
" Dit is echt
broddelwerk, zo gaan we de oorlog niet winnen ". |
Effect:
|
De stress neemt toe.
Je hebt van nature sterk de neiging in de verdediging te gaan. Maar probeert zijn reactie te
herformuleren. |
Herformulering: |
"Begrijp ik goed
dat je vindt dat er voor jou veel op het spel staat met dit project en dat je graag wil
dat ik nog eens goed naar mijn bijdrage kijk?” |
Vervolg: |
"Ik waardeer
je bijdrage enorm en zou graag met jou van gedachte wisselen hoe we dit
project tot een succes kunnen maken. Welke vragen heb je daarbij? Wat heb je nodig?" |
Herformuleren kan helpen de ander beter te begrijpen. Soms helpt het ook om je eigen reactie of boodschap te herformuleren. Bijvoorbeeld als je jezelf hoort zeggen: "je mag niet om me heen naar de RvB gaan". Realiseer je dan dat je een negatieve boodschap brengt en vraag je af wat je vooral wel wilt. Misschien gaat het voor jou erover dat je graag wilt dat spanning en verschil van mening met jou besproken worden. Want dan heb je het gevoel dat je voor vol wordt aangezien. Gebruik dat dan als vertrekpunt voor jouw reactie. Die dan kan klinken als: “Ik waardeer het als je bij verschil van inzicht bij mij langskomt, dan kunnen we samen onderzoeken hoe we daar mee om kunnen gaan.“
Zo heb je je eigen oordeel omgezet in wat je graag
wilt. En dat heb je in relatie gebracht.
2. Ik-taal gebruiken
Je beste beentje |
|
Intentie |
Je intentie is om de
ander te motiveren tot nog betere prestaties. |
Je zegt |
"We moeten ons
beste beentje voorzetten". |
Dit kan gehoord worden
als: |
"Je doet het niet
goed genoeg". |
Effect: |
Angst en onzekerheid. |
Reactie: |
"Waarom is dat nodig?
Gaat het nu niet goed dan?" |
Alternatief voor jou: |
"Ik heb een
nieuwe opgave waarbij ik jouw inbreng nodig heb. Jouw expertise is voor mij van groot belang is. Hoe kunnen we
voortbouwen op jouw ervaring en samen onze nieuwe opgave realiseren? " |
Met ik-taal nodig je de ander uit te participeren. Dit werkt als je het echt zo bedoelt. Het brengt ontspanning in het gesprek. |
3. Voice-over
Een derde manier die kan helpen is om je intentie
expliciet te benoemen. Wat zijn je gedachten bij je boodschap, wat roept het onderwerp bij jou op en
wat is je intentie. Met andere woorden, naast de inhoud van je boodschap geef
je ook aan wat je voor je ziet. Je maakt gebruik van het stemmetje in je hoofd
dat tegen je praat als je aan het woord bent.
Je voice-over inzetten is een vorm om je eigen
commentaar te gebruiken, waardoor je als het ware jouw toelichting geeft op wat
je zelf zegt. Ik noem het jouw voice-over zoals je die ook hoort bij een film
of documentaire. Jouw voice-over helpt je om zelf beter te begrijpen wat er eigenlijk
speelt. Het helpt om naar de ander transparantie te creëren en is een manier om je kaarten niet
voor je borst te houden.
Eindelijk een goed plan |
|
Intentie |
Je intentie is om de
ander te overtuigen van jouw mooie plan. |
Je zegt |
"Ik heb lang
over dit plan nagedacht. Dit gaat ons echt verder brengen". |
Effect |
Stilte, mogelijk
weerstand, of ja zeggen, nee doen |
Je denkt daarbij (innerlijke voice over) |
“Als ze dit maar zien
zitten, ze hebben hun aandacht er niet helemaal bij. Wat is hun belang
eigenlijk, dit kost ze toch alleen maar extra tijd?” |
Voice over die je uitspreekt |
“Ik vraag me af of
jullie het zien zitten en heb nog niet scherp wat jullie belang kan zijn.
Tegelijk denk ik wel dat het voor onze organisatie erg belangrijk is dat we
het gaan doen. Hoe kijken jullie hier naar?“ |
Effect: |
Vermindering van ruis
en onduidelijkheid |
Reactie van de ander: |
"Als je dat zo
zegt, verleid je me om daar op te reageren. En eerlijk gezegd, vroeg ik me
dat inderdaad ook af. Wat heb ik er aan?" |
Vervolg: |
Gesprek over de essentie van het plan en de wederzijdse belangen om je ervoor in te zetten. Daarmee worden onuitgesproken negatieve gevoelens vermeden en verdwijnt het mogelijke blok. |
Tot slot: je kan pas luisteren als je je gehoord voelt
Deze drie manieren helpen om de strijd in je gesprekken te verminderen. Je kan dat doen in alledaagse gesprekken, wanneer je merkt dat het gesprek stroef is, niet vanzelf gaat. Daarmee kan je samen het ongemak hanteren en de spanning verminderen.
Zo bouw je aan een belangrijke basis voor een dialoog: je zorgt dat iedereen zich gehoord en gezien voelt. Dat lijkt misschien een kleine stap, die je snel uit het oog verliest. Positief geherformuleerd: Op een andere manier het gesprek aangaan helpt om echt met elkaar een dialoog te kunnen voeren. Pas als de ander merkt dat hij gehoord wordt, kan hij zelf naar je luisteren. Dat besef kan je helpen om ook echt aan de slag te gaan met elkaar.
En als je wilt laten horen hoe dat uitpakt, luister ik daar graag naar.
dinsdag 2 juni 2020
Mijn gelijk is meer waard dan het jouwe
Samen met Hanneke Elink Schuurman begeleid ik de workshop Dealen met Belangentegenstellingen. Recent hebben we deze workshop opnieuw ontworpen en werken we met een nieuwe opzet waarin we gebruik maken van de online mogelijkheden. We combineren korte online sessies met tussentijdse mentoring en op het eigen werk toegespitste opdrachten. Zo sluit de workshop zo goed mogelijk aan bij de spanningen in de dagelijkse praktijk, die zeker in tijden van crisis makkelijker kunnen oplopen. De workshop bouwt voort op de ervaring met conflicten en mediation die Hanneke en ik hebben opgebouwd in de afgelopen tientallen jaren.
Meer info: https://www.sioo.nl/opleiding/workshop-belangentegenstellingen/