woensdag 9 februari 2022

Grensoverschrijdend gedrag afkeuren helpt niet ...

Twee weken geleden was de uitzending van BOOS over grensoverschrijdend gedrag bij The Voice. Iedereen haast zich om te verklaren dat hij (meestal hij) aan de goede kant staat en er ook erg van geschrokken is. En dat is ongetwijfeld vaak ook waar. Tegelijk merk ik dat ik gepuzzeld ben door sommige reacties die illustreren hoeveel erger het eigenlijk is. Zo zei John de Mol de dag na de uitzending:

"Gisteravond ben ik me rot geschrokken van alle reacties op het beantwoorden van de vragen bij BOOS. Ik snapte werkelijk niet waarom vrouwen boos zijn over mijn woorden in plaats van op de daders van seksueel grensoverschrijdend gedrag. Vanmorgen werd ik nog eens extra geraakt door een advertentie in de krant. Direct daarna ben ik in gesprek gegaan met een aantal vrouwen uit het bedrijf, die achter deze advertentie staan, om deze boosheid en teleurstelling te begrijpen.”

Vast goed bedoeld, maar minimaal onhandig hoorde ik mensen zeggen. Zijn verklaring ging verder:


John de Mol: “Ik heb onbedoeld de indruk gewekt de schuld bij vrouwen te leggen”

"Ik heb vooral geluisterd en begrijp nu dat, in tegenstelling tot mijn goede intentie, ik voorbij gegaan ben aan het feit dat ik daarmee volledig onbedoeld de indruk heb gewekt de schuld bij vrouwen neer te leggen. Het is mij duidelijk geworden dat vrouwen zich niet zullen melden als de cultuur in een bedrijf niet als veilig genoeg wordt ervaren”

De demonstratie van macht die onbenoemd blijft, geeft mij het gevoel dat het allemaal veel erger is dan het al lijkt. John de Mol spreekt als een toeschouwer die geen verantwoordelijkheid draagt voor een cultuur waarin individuen zich ongepast gedragen. Hij krijgt in zijn bedrijf weinig tegenspraak, hij bepaalt alles tot op de kleur van de jurk van deelnemers in zijn tv-programma's. Zo creëerde hij een cultuur waarin tegenspraak weinig plek krijgt: een kenmerk van een onveilige cultuur, een setting waarin je niet snel met ongemakkelijke onderwerpen naar voren durft te treden. Kortom, John de Mol staat er niet buiten, maar is een belangrijke speler die zelf een onveilige cultuur heeft gecreëerd. Hij is dus medeverantwoordelijk.

 

Marc Overmars: “Ik realiseerde me niet dat ik grenzen heb overschreden”

Deze week kwamen de onthullingen over Marc Overmars. Iemand die werd geprezen om de geweldige rol die hij heeft gespeeld bij Ajax. Tegelijk had hij niet (meer) helder wat 'normaal' gedrag was. Hij zei: Ik schaam me kapot. Vorige week werd ik geconfronteerd met meldingen over mijn gedrag. En hoe dit op anderen is overgekomen. Helaas realiseerde ik me niet goed dat ik hiermee grenzen heb overschreden, maar dat werd me deze dagen wel duidelijk."

Hij realiseerde zich niet dat hij grenzen had overschreden. Zijn geweten had hem niet op het rechte pad gehouden. Over geweten schreef Hannah Arendt in de jaren zestig (naar aanleiding van het proces tegen Eichmann). Zij kwam tot de conclusie dat het geweten niet (alleen) bepaald wordt door een innerlijke waarde, maar wordt afgemeten aan wat normaal wordt geacht binnen het systeem waarbinnen iemand verkeert. Terug naar Overmars, doet dat vermoeden dat zijn gedrag binnen de cultuur en organisatie van Ajax minimaal werd gedoogd, als het al niet normaal werd gevonden. 

Uit de publicaties van NRC en AD komt naar voren dat dit gedrag bij Ajax langere tijd heeft bestaan. In reactie gaf Ajax eerst aan de komende jaren meer aandacht te gaan besteden aan een veilig werkklimaat. Daar is twee dagen later aan toegevoegd dat Ajax het Instituut Sportrechtspraak (ISR) inschakelt om als onafhankelijk orgaan de gedragingen van Overmars te onderzoeken.

 

KNVB: “Helaas kunnen ook in de sportwereld machtsrelaties een rol spelen"

De KNVB volgde de dag na de bekendmaking van Ajax met een verklaring. Ook hierin klinkt een naïeve toeschouwershouding, die illustreert dat ook de KNVB haar verantwoordelijkheid niet helemaal begrijpt. De verklaring van de KNVB begint met de zin: "Als grootste sportbond van Nederland zijn wij ons ervan bewust dat helaas ook in de sportwereld machtsrelaties een rol kunnen spelen op de werkvloer."

Zijn we ons bewust dat machtsrelaties helaas een rol kunnen spelen op de werkvloer? Machtsrelaties zijn er. In alle organisaties. Ze spelen altijd een rol, ook op de werkvloer. De vraag is niet of ze er zijn en of ze een rol spelen, maar hoe mensen op een fatsoenlijke manier met hun machtspositie omgaan.

Macht is de mate van invloed die een persoon, bedrijf of organisatie heeft op anderen. Als iemand macht heeft, doen andere mensen wat hen wordt opgedragen. Zo lang we macht niet accepteren als integraal onderdeel van samenwerken, blijven we het benaderen als een 'fout' waar we vanaf willen. Dan plaatsen we overtredingen en machtsmisbruik buiten het systeem en duiden ze als afwijkingen van individuen. In zo’n setting is de gang naar de vertrouwenspersoon of een ander intern kanaal ingewikkeld. Zo’n stap wordt in een onveilige hiërarchische cultuur snel gezien als een zet in het machtsspel en maakt het een persoonlijk risico voor het individu.

Wanneer we onderkennen dat macht inherent is aan samenwerken, kunnen we macht bespreekbaar maken. Dan kunnen we leren goed met macht om te gaan en wat we kunnen doen als het gebruik van macht vragen oproept. In zo’n setting hebben kanalen om vragen en misstanden te melden een goede functie. Vertrouwenspersonen kunnen dan ook volwaardig hun rol vervullen, zonder door de interne cultuur klem gezet te worden. Dat vraagt een cultuur waarin mensen zich veilig en op hun gemak voelen.

 

Edmondson: “Straf degene die de psychologische veiligheid in gevaar brengt”

Amy Edmondson, hoogleraar Leiderschap aan Harvard, definieert psychologische veiligheid als een setting waarin iedereen het gevoel heeft dat hij of zij vrij en openhartig met elkaar van gedachten kan wisselen. Zij beschrijft een psychologische veilige cultuur als een context waar vragen stellen wordt gestimuleerd, waar mensen zich vrij voelen om ideeën te opperen en hun meningen en kritiek te uiten. Wie zich psychologisch niet veilig voelt, houdt liever zijn mond om niet de indruk te wekken dat hij of zij dom is of niet tegen zijn taak is opgewassen.

Voor het creëren van psychologische veiligheid, onderscheidt Edmondson drie aspecten. Het begint met werk anders te ‘framen’. Benadruk dat er gezamenlijk veel valt te leren. Zorg dat er ruimte is om fouten te maken en te experimenteren. Geef onzekerheid en twijfel een plaats. Versterk de intentie om samen doelen te bereiken.

Vervolgens is het belangrijk om structuren en processen te ontwikkelen die openhartige en intensieve discussie vergemakkelijken. Stel spelregels op om die discussie ondersteunen. Stimuleer een kritische en onderzoekende opstelling.

Neem tenslotte iedereen serieus en ontwikkel luistervaardigheden. En grijp in wanneer het toch misgaat en mensen de psychologische veiligheid in gevaar brengen.

 

Voorkomen van grensoverschrijdend gedrag vraagt lange adem en is niet sexy …

Samengevat helpt het dus niet om alleen de uitwassen en de zichtbare overtreders te straffen. De aanstelling van Mariette Hamer als regeringsfunctionaris kan helpen. Vooral als zij zich niet alleen gaat richten op het opstellen van regels en protocollen en het verbeteren van mogelijkheden om misstanden te melden. 

Het gaat waarschijnlijk pas echt veranderen als er ook aandacht komt voor preventie. Dat vraagt het op gang brengen van een beweging waarin het creëren van psychologische veiligheid en het volwassen omgaan met macht centraal staan. En dat is misschien geen sexy opgave, maar lijkt wel broodnodig om grensoverschrijdend gedrag te voorkomen. 

maandag 31 januari 2022

7 tips voor Mark Rutte

Over Polarisatie, Idioten en Herstel van Vertrouwen

Omikron raast door de wereld. Het nieuwe kabinet is begonnen. Het Corona-debat grijpt om zich heen zoals het virus zelf: het besmet in hoog tempo steeds meer mensen. Premier Rutte ziet als belangrijkste opgave van de regering: herstel van vertrouwen en herverbinden van groepen mensen. In dit blog kijk ik met de bril van mediator welke inzichten aanknopingspunten bieden om een uitweg te vinden uit deze venijnige situatie. 

Installatie kabinet Rutte IV

1. Niks doen is ook een interventie: De spanning loopt vanzelf op …

In het begin van de pandemie koos de regering met “50% informatie” een aanpak om de crisis het hoofd te bieden. Bijna iedereen voegde zich naar de nieuwe realiteit. Het waarom van de maatregelen werd toegelicht. De aandacht ging naar de maatregelen en de druk op de zorg. Naarmate de crisis voortduurde, nam de spanning toe. “Die constante dramatiek zorgt bij sommigen voor paniek. Anderen worden fatalistisch …. Ons gestel kan het nauwelijks aan zo lang in een stand van waakzaamheid te staan. Psychologisch is het moeilijk langer dan drie dagen alert te blijven” zegt Beatrice de Graaf hierover (Trouw, 21 mei 2020).

..ook als je er geen aandacht aan schenkt.

Mensen gingen op zoek naar informatie en vonden soms afwijkende waarheden. Anderen kregen geen antwoord op vragen of vertrouwden de overheid niet. De aarzelingen groeiden.


2. Steeds meer mensen haken mentaal af …

Vervolgens veranderde het verhaal. Eerst hielp ventileren niet, later was het belangrijk. Mondmaskers waren zinloos en werden later verplicht. Deze veranderingen werden beperkt uitgelegd. De nadruk bleef liggen op het uitdragen van de inhoud van de nieuwe maatregelen. Steeds meer mensen haakten mentaal af en werden stelliger in hun meningen over het 'zwalkende' overheidsbeleid.

… en geven daarmee een belangrijk signaal

Op het schoolplein vertelde een vader van de week dat hij altijd braaf alle regels had gevolgd, maar dat hij er nu ‘helemaal klaar’ mee was. 



3. Al heb je geen begrip voor mensen, 

De regering bleef stoïcijns gericht op de inhoud met af en toe een sneer naar tegenstanders. (“Ik heb geen begrip voor mensen die geen prik willen”-Minister De Jonge, 6 januari 2022). Dit versterkte de polarisatie, steeds minder mensen voelden zich gehoord. Het afhaken van groepen mensen wordt een probleem als mensen radicaliseren en gewelddadig worden.

… toch telt ieder mens, ook 'idioten'

In reactie op de rellen zei premier Rutte dat hij het ziet als "puur geweld van idioten" (november 2021). Hij geeft de eigen achterban het signaal dat hij achter de politie, brandweer en ambulancemedewerkers staat. Op zich een belangrijke boodschap. Het afwijzen van geweld is 'moreel' okay. Tegelijk geeft Rutte de boodschap dat hij zich niet verplaatst in de demonstranten. Hij negeert de achtergrond en de voedingsbodem van het geweld. Zo vergroot hij de kloof en het wederzijds onbegrip. Hoewel hij zich neerzet als toeschouwer, bevordert hij met zijn opmerking de escalatie en is daarmee medeverantwoordelijk voor de escalatie. 


4. Morele superioriteit “Ik ben okay, jij niet”  …

Deze interventie maakt gebruik van schaamte als machtsmiddel vanuit een opstelling van morele superioriteit. Dat leidt tot nog meer boosheid. Het gaat er niet meer over dat mensen iets doen dat niet okay is, maar dat zij slecht zijn ('idioten'). Het betoog verschuift van ongepast gedrag naar het niet deugen van mensen. Degene die beschuldigd wordt, krijgt het stempel dat hij een slecht of minderwaardig mens is. Daar wordt niemand blij van. Dat zorgt voor verdere escalatie waar de actor zich niet verantwoordelijk voor voelt, want het was toch terecht wat hij zei? James Gilligan (hoogleraar psychiatrie, gespecialiseerd in geweld) omschrijft dit: "Schaamte gebruiken om slecht gedrag tegen te gaan, is als benzine gebruiken om een brand te blussen."

                                                            gooit olie op het vuur


En hoezeer het ook aansluit bij je natuurlijke neiging dat je jezelf okay vindt en de oorzaak van het probleem buiten jezelf legt, het helpt je niet het conflict uit, maar er steeds verder in. 
 


5. Je bent zelf de belangrijkste speler …

Het is ook te begrijpen als een basale management fout. Je komt met elkaar niet uit een inhoudelijke vraag. Voor je het weet ontstaat een dynamiek waarin het over winnen en verliezen gaat. Partijen met minder (formele) macht typeren de situatie vanuit hun geschonden vertrouwen. De meer machtige reageert inhoudelijk en beschuldigt de minder machtige van tegenwerking. Daarmee zegt hij: we staan niet aan dezelfde kant. Dit roept de reactie bij de mindermachtige partij op: “Jullie willen er niet met ons uit komen en zien ons niet staan”Zo raken partijen steeds minder geïnteresseerd in het verhaal van de ander en richten zich steeds meer op de eigen groep en het eigen verhaal.

… die de escalatie kan stoppen

Even later slaat het om in ‘jullie willen er uit komen ten koste van ons en zijn bereid daarvoor machtsmiddelen in te zetten’. De minder machtige partij zoekt naar mogelijkheden om tegenmacht te ontwikkelen. Alle redelijkheid raakt buiten beeld. Inhoud wordt niet meer neutraal waargenomen, maar ervaren als een actie om het eigen gelijk te bewijzen. Als het hier niet eindigt, gaan partijen elkaar zwart maken of demoniseren. “Dat is zo’n eikel, die luistert alleen naar geweld.” De ‘idioten’-uitspraak van Rutte sluit hierbij aan.


6. Sterker nog: Jij draagt zelf bij aan de escalatie …

Een escalatie stoppen begint als partijen de dynamiek van het conflict doorzien en beseffen dat het conflict steeds erger wordt. Vanuit het inzicht dat je zelf hieraan bijdraagt, kan je besluiten uit het destructieve patroon te stappen. Het meest voor de hand liggend is het als de meer-machtige partij deze stap als eerste zet. Makkelijk gezegd, maar niet eenvoudig uit te voeren.

… en hebt het stuur in handen 

Het begint ermee dat een van de partijen eerdere uitspraken terugneemt en aangeeft dat hij erop vertrouwt dat de ander niet kwaadaardig is. “Je moet in dit stadium kunnen zeggen: ik snap dat je geen slechte intenties hebt, maar ik ben het met je oneens” (Glasl, 2021).

Het is heel lastig om in dit stadium zonder neutrale derde de escalatie te keren. Die derde kunnen de niet betrokkenen zijn, een professionele partij of de zwijgende meerderheid van burgers. Socioloog Harambam (Volkskrant, 2020) merkte op dat we eigenlijk ‘pure mediation nodig hebben, samen in therapie, met 17 miljoen mensen’.

 

7. Het is de hoogste tijd om de koers te verleggen …

Samen in therapie is een drastische stap. In essentie gaat het er om dat je bereid bent te reflecteren op de ontstane dynamiek en je eigen aandeel daarin. Van daaruit kan je beginnen met herstel van vertrouwen door duidelijke afspraken te maken. De betrokkenen moeten ook kunnen ervaren dat je je aan die afspraken houdt. Wanneer je deze afspraken koppelt aan consistent en voorspelbaar gedrag, kan je geloofwaardigheid en betrouwbaarheid groeien.

… in een ongemakkelijk gesprek

Dit lijken me essentiële onderwerpen voor een ongemakkelijk gesprek met premier Rutte, waarin de plek der moeite wordt opgezocht. De berichten de afgelopen dagen onderstrepen het belang van dit gesprek. Anders gaan de nieuwe rellen niet alleen over de Corona-maatregelen, maar ook over het oppompen van extra gas in Groningen of de toeslagenaffaire. Het is dus echt de hoogste tijd om de spanning in het gesprek te zoeken. Anders blijft het bij een gratuite intentie om vertrouwen te herstellen, en dan wordt het alleen maar erger. Een echte, oprechte start maken met het herstel van vertrouwen vraagt durf om het ongemak op te zoeken en het vraagt lef om vol in het licht te stappen. Daar is het nu de tijd voor, de hoogste tijd.